«یاسر یحیی عبدالله الحبیب» روحانی جوان کویتی، متولّد 1977 میلادی (1355شمسی) و فارغ التّحصیل رشته علوم سیاسی از دانشگاه کویت است. سه سال از راه اندازی «هیئت خدّام‌المهدی» در کویت نمی گذشت که تندروی های شیخ 25ساله، دولت کویت را بر آن داشت تا هیئت را پلمپ و او را روانه زندان کند. اما الحبیب که گویا از همان ابتدا مورد توجّه انگلیسی ها قرار گرفته بود، ناگاه سوژه سازمان های حقوق بشری در انگلستان و وزارت خارجه آمریکا شد و این گونه، پس از سه ماه، مورد عفو دولت کویت قرار گرفت! شیخ که از زندان آزاد شد، بساطش را جمع کرد و با اخذ پناهندگی، عازم شمال بریتانیا گردید.

اما وهّابیون که خود، سر در آخور انگلیسی دیگری دارند و همواره با چسباندن برچسب و اتّهام به شیعه، در جستجوی شاهد مثال در میان شیعیان می چرخند، آن چنان خوشحال شده و نان خود را به تنور داغ هیئت خدّام المهدی چسباندند که شاید تا سال ها فرصت مشابهی برای تخریب چهره تشیّع در میان جمهور مسلمانان نیابند. و جالب این که شیخ انگلیس پسند، علّت جنجال و هوچی گری وهّابیت علیه تشیّع و شیعیان، براساس سخنان و مکتوباتش را ناشی از عمق علمی کار خویش دانسته است: «سخنان ما عادتاً دقیق و مستند به دلیل و برهان است و درباره آن تحقیق می کنیم، و وهّابیون می بینند این کلام ماست که واقعاً با آن چه از ائمه ما علیهم السّلام رسیده و در منابع و کتب ما آمده، موافقت دارد.» 

نهایتآً این دست موضع گیری ها که باعث ورود فشارهای فراوان به شیعیان عرب نیز شده بود، استفتائی را از سوی جمعی از علماء و فرهیختگان شیعه منطقه احساء عربستان، در پی داشت. و این چنین بود که مقّام معظّم رهبری در پاسخ فرمودند: «اهانت به نمادهای برادران اهل سنّت از جمله اتّهام زنی به همسر پیامبر اسلام حرام است. این موضوع، شامل زنان همه پیامبران و به ویژه سیّدالانبیاء پیامبر اعظم - حضرت محمّد صلّی الله علیه وآله می شود.» فتوایی که از شبکه ماهواره ای "الجزیره" گرفته تا روزنامه "الانباء" کویت، سایت پرمخاطب "محیط"، روزنامه های "السّفیر" لبنان و "الحیات" چاپ لندن و سایت رادیو تلویزیون مصر و ... به انعکاس درآمد و مورد تحلیل قرار گرفت.

حتّی احمد الطّیب، شیخ الازهر در بیانیه ای رسمی، این چنین به فتوای رهبر حکیم انقلاب، واکنش نشان داد: «با تمجید و خرسندی، فتوای مبارک حضرت امام علی خامنه ای را در خصوص تحریم اهانت به صحابه رضوان الله علیهم یا تعرّض به همسران حضرت رسول(ص) دریافت کردم. این فتوایی است که با دانش صحیح و درک عمیق از خطرناکی آن چه که اهل فتنه انجام می دهند، صادر شده و بیان گر علاقه و اشتیاق به وحدت مسلمانان است.

آن چه که باعث می شود بر اهمیت این فتوا افزوده شود، آن است که عالمی از علمای بزرگ مسلمان و از بزرگ ترین مراجع شیعه و به عنوان رهبر عالی جمهوری اسلامی ایران، چنین فتوایی را صادر کرده است. من از جایگاه علم و با توجّه به مسئولیت شرعی ای که دارم، می گویم تلاش برای وحدت مسلمانان، واجب است و اختلاف بین پیروان مذاهب اسلامی باید به اختلاف نظر بین علما و صاحب نظران محدود بماند و به وحدت امّت اسلامی، لطمه نزند که خداوند فرموده است: "ولا تَنازعوا فتَفشلوا و تَذهب ریحکم و اصبروا إنّ الله مع الصّابرین.»

هرچند که در این میان، واکنش شبکه های رسانه ای وهّابیت مانند "العربیه" معلوم بود: سانسور و سکوت!

و این تعلیقه، پاسخ های هتّاکانه او به مراجع و علمای بزرگ شیعه را در برمی گرفت که علیه اقدام فتنه برانگیز و نسنجیده او موضع گرفته بودند. از جمله حضرت آیت الله العظمی مکارم شیرازی(دامت برکاته) در ابتدای درس خارج خویش در تاریخ 11 مهر 1388 فرمودند: «اخیراً یک آدم بی‏سواد و روحانی‏نمای مقیم لندن، به نام شیعه، به مقدّسات بعضی از مذاهب اهانت کرده، نسبت‏های ناروای عجیبی به یکی از همسران پیامبر داده و فحّاشی عجیبی به برخی از آنان نموده ‌است... این آدم یا مزدور و مأمور است و یا سفیه و دیوانه. اما از او نادان‏تر، بعضی از علمای وهّابی هستند که به استناد این حرف، گفتند: شیعیان، باطن خودشان را ظاهر کردند!»

شیخ با خودبزرگ بینی و بی ادبی حیرت انگیز در پاسخ به فرمایشات این مرجع معظّم، قسمت بیست وپنجم تعلیقه اش را نگاشت: «علّت استعمال این الفاظ زشت توسّط ناصر مکارم، حساب های شخصی است؛ زیرا چندسال پیش از ما پیرامون تقلید او سؤال شد (سؤال و جواب در سایت، موجود است) و پاسخ دادیم که تقلید او را مُبرّء الذّمة نمی دانیم. و در سؤال دیگری گفتیم که نظر شخصی در کار نیست و ما تنها تقلید از او را صحیح ندانستیم. به این دلیل که ایشان در مقابل ظلم های واقع شده در ایران، سکوت اختیار می کند و به حکومت ستمگر، تمایل دارد! ضمن این که أعلم هم نیست تا بتوان از او تقلید کرد.

ظاهراً این جواب و همچنین برخی رُدود علمی ما در دروس "قواعد فقهی" که بعضاً آراء نامبرده و غیر او را با احترام کامل و سیاق علمی، ردّ می کردیم - به مکارم رسیده و او مسئله را شخصی گرفته و و مترصّد فرصتی بوده تا انتقام بگیرد!!» (سایت اطلاع رسانی یاسرالحبیب)

گذشته از طنز خودبزرگ بینانه ای که در عبارات فوق، موج می زند، بی ادبی بی سابقه و گستاخی مثال زدنی او، ذهن ها را هرچه بیشتر به سمت دو احتمال موجود در کلام مرجع بزرگوار، سوق می دهد: «این آدم، یا مزدور و مأمور است و یا سفیه و دیوانه.»

آن روزها که یاسر یحیی عبدالله الحبیب، شیخ خوش پوش انگلیسی روی منبر گرم و نرمش در لندن، تکان می خورد و در ذمّ أمّ المؤمنین افاضه می فرمود، نه فقط اهل فنّ بلکه آنان که دورادور هم چیزهایی از سیاست های بریتانیای کبیر شنیده بودند و قدیمی ترها که «تفرقه بینداز و حکومت کن» را با پوست و استخوان لمس کرده بودند، با نیشخندی تلخ گفته بودند که روباه پیر، باز طعمه ای دیگر برای گُرگرفتن آتش اختلافات مذهبی پیدا کرده است. سخنان او بلافاصله در شبکه جهانی یوتیوب قرار گرفت و واکنش های بسیاری را علیه تشیّع در پی داشت.

خبرگزاری اهل بیت (ابنا) به نقل از سایت خبری شیعیان عربستان (راصد)، واکنش «شیخ عبدالعزیز آل‏الشّیخ» مفتی اوّل سعودی را چنین گزارش می دهد: «بعد از اسائه‏ ادب یاسر الحبیب به أم‏المؤمنین عایشه، انتشار مذهب تشیّع در کشورهای عربی و اسلامی متوقّف شده است». وی در دیدار امروز خود با ائمه جمعه و جماعات مساجد عربستان سعودی گفت: «سخنان یاسر الحبیب، روحانی‏ شیعه کویتی باعث شد تا بسیاری از اهل سنّت که تمایلی به تشیّع داشتند، از مسیر انحرافی خود برگشته و راه مستقیم را برگزینند.» آل‏الشّیخ ادامه داد: «مُخبرین ما در کشورهای عربی به من اطلاع دادند عدّه زیادی از اهل‏سنّتی که شیعه شده بودند، به خصوص در شمال آفریقا، پس از گفته‏های یاسر الحبیب متوجّه شده‏اند که تشیّع، مذهبی باطل است و به مذهب حقّ برگشته‏اند.»

وی سپس به کنایه اضافه کرد: «شیعیان که خود را پشت دیوار مظلوم‏نمایی و شهادت پنهان کرده بودند، دست شان رو شده و مشخّص گردید که این ها قومی خبیث هستند. سخنان الحبیب، نعمت و عنایتی از سوی خداوند بود تا باطن واقعی ‏شیعیان روشن شود».

 اما سخنان موهن و نابخردانه شیخ، مشکلات بسیاری برای شیعیان کویت و عربستان نیز به بار آورد. علمای شیعه‏ این دو کشور ـ از جمله «شیخ عَمری»، «شیخ حسین معتوق»، «شیخ حسن صفّار»، «شیخ علی آل‏محسن»، «شیخ عبدالجلیل السمین»، «شیخ نمر» و «سیّدهاشم السلمان» ـ مواضع سختی در برابر وی گرفته و او را از خود طرد کردند.

جالب این که در پی ایجاد برخی فشارهای حقوقی بر وی، دولت انگلستان و سازمان‏های به اصطلاح حقوق بشری این کشور، او را مورد حمایت ویژه خویش قرار دادند.