اوایل به واسطه این‌که پدرم پیگیر فوتبال خارجی نبود، برخی رسانه‌ها حاشیه‌نگاری کردند و مطالبی نوشتند. البته دست‌شان درد نکند! اما نه پدرم اعتراض کرد و نه من

ok

برای رسیدن به پاسخ این سوال مهم، پرسشگران این بار به‌جای رئیس خنده‌روی فدراسیون به سراغ یکی از نزدیکان او رفته‌اند. به سراغ احسان کفاشیان، فرزند برومند کفاشیان بزرگ، که او هم به مانند پدر در رشته دوومیدانی فعالیت می‌کند. اگرچه احسان خیلی زود از فعالیت‌های قهرمانی کناره‌گیری کرده تا امروز در باشگاه نفت مربی دوومیدانی باشد. اما هنوز هم بلد است سریع‌تر از هر دونده‌ای بدود، به خصوص هنگامی که پای دفاع از پدرش در میان باشد.

در هفته‌ای که هفته سیاه فوتبال ایران لقب گرفت، اهالی هفته‌نامه «مثلث» به سراغ احسان کفاشیان رفته‌اند تا شاید ناگفته‌های پدر را از زبان پسر بشنوند. احسان در باب چرایی ورود پدرش از رشته‌ای غیرمرتبط به فوتبال می‌گوید: «به‌طور حتم پدرم برای خودش دلایلی داشته که به فوتبال آمده، اما مشکل این‌جاست که فوتبال ما پر از حاشیه است. هر اتفاقی که در فوتبال ملی رخ بدهد، یقه پدرم را می‌گیرند.»

احسان سعی می‌کند تقصیرات را به‌جای رئیس، متوجه زیرمجموعه‌های فدراسیون فوتبال کند: «هر فردی در مجموعه تحت مدیریت پدرم وظیفه‌ای دارد و باید کارش را درست انجام دهد اما به هر دلیل در مواقعی که کوچک‌ترین کوتاهی صورت می‌گیرد، رسانه‌ها تیغ تند انتقاد را متوجه پدرم می‌کنند.» ظاهرا کفاشیانِ پسر از این‌ نکته غافل مانده که اشتباهات زیرمجموعه‌ها هم می‌تواند به پای پدرش نوشته شود. چرا که انتخاب زیرمجموعه‌های کارآمد و نظارت دقیق بر عملکرد آن‌ها از اولین اصول مدیریت است. حال آن‌که آقای رئیس در مقابل اشتباهات مجموعه تحت فرمانش صرفا لبخند می‌زند!

احسان در مورد لبخندهای پدرش و بی‌خیالی ظاهری او نسبت به وقایع فوتبال می‌گوید: «طبعا پدرم در چنین اوضاعی واقعا خوشحال نیست. اما از آنجا که روحیه بالا و مثبتی دارد سعی می‌کند با لبخند و صبوری مشکلات را پشت سر بگذارد.» البته نباید فکر کنید رئیس خندان ما فقط به سپری کردن مشکلات فکر می‌کند و در بند حل آن‌ها نیست. چون اگر چنین بود احسان با قاطعیت تاکید نمی‌کرد که: «...صادقانه بگویم، پدرم استرس دارد. او از ناکامی‌ها اصلا خوشحال نمی‌شود و لبخندی که می‌زند به معنی خوشحالی نیست.»

حالا که مطمئن شدیم لبخند پدر به‌معنای خوشحالی نیست و او خودش را به خواب نزده، بد نیست بدانیم چرا این فریادها و انتقادات هیچ واکنش سازنده‌ای در پی ندارد و چرا کفاشیان بزرگ در مقابل انتقادها –به اصطلاح- ککش هم نمی‌گزد! احسان معتقد است: «پدرم آدم لجبازی نیست، این را همه می‌دانند. او همیشه اشتباهات خود را قبول کرده است. من خودم گاهی وقت‌ها منتقد علی کفاشیان می‌شوم چون او جنبه بالایی دارد.» متوجه شدید؟ دایورت کردن انتقادها به منزله باجنبه‌گی است!

البته فکر نکنید کفاشیان بعد از نقل‌مکان به فوتبال برای پیشرفت و کسب تخصص در این حیطه هیچ تلاشی نکرده است. گوش کنید: «یادم می‌آید اوایل به واسطه این‌که پدرم پیگیر فوتبال خارجی نبود، برخی رسانه‌ها حاشیه‌نگاری کردند و مطالبی نوشتند. البته دست‌شان درد نکند! اما نه پدرم اعتراض کرد و نه من، پدرم بعد از آن بیشتر در فضای فوتبال قرار گرفت.»

پس حالا که پدر این‌قدر در فضای فوتبال قرار گرفته و با این مقوله آشنایی پیدا کرده، چرا تعداد شکست‌ها و حجم مشکلات در فوتبال روزبه‌روز بیشتر می‌شود؟ جواب کفاشیان کوچک این است: «مشکلات در کجا وجود ندارد؟ مهم این است که پدرم وظایف خود را به خوبی انجام می‌دهد. واقعا او سخت تلاش می‌کند و عذاب وجدان ندارد!»

حالا تقریبا خیال‌مان راحت شد. همین که می‌دانیم رئیس فدراسیون واقعا وظایفش را به درستی انجام می‌دهد برایمان کافی است. حالا این‌که چرا با وجود انجام وظایف، فوتبال‌مان همچنان شکست می‌خورد و آبروریزی به بار می‌آورد بماند برای سال‌های آینده! ظاهرا احسان کفاشیان هم با این رویکرد کاملا موافق است. چون در پایان حرف‌هایش همه ما را به آرامش دعوت می‌کند: «وقتی تیم می‌بازد یک اتفاق تلخ رخ داده که همه ما ناراحت شده‌ایم اما این دلیل نمی‌شود که همه کاسه‌کوزه‌ها را بر سر یک نفر خرد کنیم. واقعا یک جاهایی احساس کرده‌ام پدرم بی‌تقصیر است. اما هرگز از انتقادات فرار نکرده است.»